نام تو...

نگذار دیگران نام تو را بدانند

همین زلال چشمانت

برای پچ پچ هزار ساله آنان کافیست...

همه جهان

و من

همه‌ی جهان را 
در پیراهنِ گرم تو 
خلاصه می‌کنم !

تو را صدا کردم

در تاریکی چشمانت را جستم

در تاریکی چشمانت را یافتم
و شبم پر ستاره شد
تو را صدا کردم

برای زیستن دو قلب لازم است

برای زیستن دو قلب لازم است

قلبی که دوست بدارد ، قلبی که دوستش بدارند

قلبی که هدیه کند

قلبی که بپذیرد

قلبی که بگوید

قلبی که جواب بگوید

قلبی برای من ، قلبی برای انسانی که من می‌ خواهم

آهنگ زیبای "جان مریم " از محمد نوری

 

 

 

 

بوسه نمیخواهم!

مرهم زخم های کهنه ام
کنج لبان توست !
بوسه نمیخواهم
چیزی بگو …

مرا فریاد بزن

اشک رازیست
لبخند رازیست
عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن

موزیک زیبای لایت نازنین مریم

 

 

 

 

 

 

نبض مرا بگیر

نبض مرا بگیر
نبضم نمیزند
انگار مرده ام
انگار رفته ام
در برزخی که تو
آرام خفته ای

دلاویز ترین شعر جهان

دوستت دارم  را
من دلاویزترین شعر جهان یافته ام
این گل سرخ من است.

تو کیستی؟!

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

پرواز

گفتی دوستت دارم

و من

به خیابان رفتم.

فضای اتاق برای پرواز کافی نبود.

خدا آنرا تازه آفریده است

و آن گاه خود را کلمه ه‏ای می ‏یابی که معنایت منم

و مرا صدفی که مرواریدم تویی

من عاشق چشمت شدم

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم ترا پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز ترا در آسمانها می کشید
وقتی عطش طعم ترا با اشک هایم می چشید

شب یلدا

عمق چشم هایت، قصه هزار و یک شب یلداست

تمام نمی شود هرچه می خوانم...

اگر شعرهای من زیباست

اگر شعر‌های من زیباست 

دلیلش آن است 
که تو زیبایی ..

تار موی یار

شبی با بید می رقصم، شبی با باد می جنگم

که چون شب‌بو به وقت صبح، من بسیار دلتنگم
و الّا من چو می با مست و هشیار یکرنگم
همان یک بار تار موی یار افتاد در چنگم

تو را بجای ......... دوست می دارم

تو را به جای همه زنانی که نشناخته‌ام دوست می‌دارم

تو را به جای همه روزگارانی که نمی‌زیسته‌ام دوست می‌دارم

اگر ماه بودی

اگر ماه بودم به هرجا که بودم

سراغ تو را از خدا می گرفتم
سر رهگذار تو جا می گرفتم
شبی بر لب بام من می نشستی
مرا می شکستی، مرا می شکستی

وگر سنگ بودم به هر جا که بودی

اگر ماه بودی به صد ناز شاید

وگر سنگ بودی به هرجا که بودم

گناه

تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود، از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم به در صومعه‌ی عابد و زاهد

خوابم نخواهد برد

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد

همه اندیشه ام اندیشه فرداست
وجودم از تمنای تو سرشار است
زمان در بستر شب خواب و بیدار است
خیالم چون کبوترهای وحشی می کند پرواز

به نام تو

دو دلم اول خط نام خدا بنویسم

یا که رندی کنم و نام تو را بنویسم
با کدامین قلم امروز دوتا بنویسم
به خدا خود تو بگو نام که را بنویسم
خوشتر آن است من از قبله نما بنویسم
باز غم نامه به بیگانه چرا بنویسم

قصه ی درد به امید دوا بنویسم

ای یار

راز آن چشم سیه گوشه ی چشمی دگرم کن

بی خودتر از اینم کن و از خود به درم کن
یک جرعه ی دیگر بچشان، مست ترم کن
لب تر کن و یک بوسه جواز سفرم کن
یاری کن و آن وسوسه را بال و پرم کن

تو را ....

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،

که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.
وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو شیرینی، که شور هستی از توست.
شراب جام خورشیدی، که جان را

امشب

امشب از آسمان دیده‌ی تو

روی شعرم ستاره می‌بارد
در زمستان دشت کاغذها
پنجه‌هایم جرقه می‌کارد 

خیابان ها

در انتظار توام 
در چنان هوایی بیا 
که گریز از تو ممکن نباشد .. 

تو 
تمام تنهایی ‌هایم را 
از من گرفته‌ای 

خیابان‌ها 
بی حضور تو 
راه‌های آشکار 
جهنم‌اند 

این شعر خواندنی است

این عشق ماندنی 
این شعر بودنی 
این لحظه‌های با تو نشستن 
سرودنی‌ست 

چشم تو

کاش می‌دیدم چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است
آه وقتی که تو لبخند نگاهت را
می‌تابانی

هوا سرد است

هوا سرد است

من از عشق لبریزم 

چنان گرمم 

چنان با یاد تو در خویش سرگرمم
که رفت روزها و لحظه‌ها از خاطرم رفته است 

برای دوست داشتنت

برای دوست داشتنت
محتاج دیدنت نیستم...
اگر چه نگاهت آرامم می کند
محتاج سخن گفتن با تو نیستم...
اگر چه صدایت دلم را می لرزاند
محتاج شانه به شانه ات بودن نیستم...

کسی ما را نمی پرسد

کسی ما را نمی پرسد کسی ما را نمی جوید

کسی تنهایی مارا نمی گرید

 

دلم در حسرت یک دست

دلم در حسرت یک دوست

 

قسمت این بود

قسمت این بود که من با تو معاصر باشم

تا در این قصــــه پر حادثــه حاضــــر باشم

حکم پیشانی ام این بود که تو گم شوی و

من بــه دنبال تو یک عمر مسافــــر باشـــم

تو پری باشـــی و تا آن سوی دریا بروی

بجز رویت نمی خواهم

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

بجز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم

من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم

که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم

هر شب

هر شب به ذهن خسته من میکنی خطور 

بانـــــــــــــو، شبیه خودت؛ ساده - پر غرور
من خواب دیده ام که شبی با ستاره ها 

از کوچـــــــه های شهر دلم میکنی عبور
یا خواب من مثال معجزه تعبیر میشود 

کعبه

رو به تو سجده می کنم دری به کعبه باز نیست
بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست
مرا به بند می کشی از این رهاترم کنی