ای یار

راز آن چشم سیه گوشه ی چشمی دگرم کن

بی خودتر از اینم کن و از خود به درم کن
یک جرعه ی دیگر بچشان، مست ترم کن
لب تر کن و یک بوسه جواز سفرم کن
یاری کن و آن وسوسه را بال و پرم کن
از صافی عشقم ده و عین هنرم کن
باران من خاک شو و بارورم کن
با بوسه ای از آن لب شیرین شکرم کن
تا لذت آغوش بدانی، خبرم کن
بفشارم و در واژه ی تو، مختصرم کن

یک جرعه چشاندی به من از عشقت و مستم

شوق سفرم هست در اقصای وجودت

دارم سر  پرواز در آفاق تو، ای یار

عاری ز هنر نیستم اما تو عبوری

صد دانه به دل دارم و یک گل به سرم نیست

افیون زده ی رنجم و تلخ است مذاقم

پرهیز به دور افکن و سد بشکن و آن گاه

شرح من و او را ببر از خاطر و در بر